De eerste stappen op Afrikaanse grond

Karibu!
- Asante
Habari?
- Nzuri
Mambo?
-Poa!
Salama!
- Salama!

We zijn al bijna anderhalve week aan het oefenen, we groeten iedereen die we tegenkomen en de kinderen die al van veraf beginnen te roepen: Mzungu, mzungu! (blanke, blanke!) Want we zijn inderdaad nog maar anderhalve week weg, het lijkt veel langer. Niet dat het niet gezellig is, we maken zoveel mee en het is zo anders dan anders!

We beginnen bij vorige week zaterdag toen we via Istanboel (wij dachten ook dat het Istanbul was) naar Dar-es-Salaam, voor vrienden Dar, zijn gevlogen. Na 2 prima vluchten kwamen we om half 4 's ochtends aan. Het was gelijk 'welkom in Tanzania,vanaf nu gaat het op de Tanzaniaanse manier.' Onze paspoorten werden met stapels ingenomen en naar een kantoortje gebracht. Met iedereen uit het vliegtuig stonden we te wachten wat er verder ging gebeuren. Nadat de paspoorten van de ene naar andere douanier ging en ze de benodigde stempels hadden, werd je naam geroepen en mocht je je paspoort komen halen.

We hadden met onze contactpersoon in Nederland, Paul, besproken dat we de eerste dagen in Dar zouden blijven om tot woensdag te wachten op de vlucht naar Kigoma. Of we konden deze reis met de bus gaan maken. Toen we om half 5 met onze paspoorten en tassen de deur van het vliegveld uit liepen leek het ons ook nog wel een goed idee om bij de reisbureautjes op het vliegveld te kijken naar vluchten of bussen naar Kigoma. De busreis viel toch al snel af aangezien dit nog 36 uur zou duren en wij deze reis in delen op de terugreis gaan maken. Dus welke vlucht zullen we nemen? Om half 6 namen we het besluit om de vlucht van 6 uur te willen gaan halen en toen bleek dat Tanzanianen toch wel in de stress konden schieten, myth busted! Paspoorten waren overbodig en er was geen tijd om het geld te tellen, we moesten snel onze tassen inchecken! Bij de gate aangekomen hadden we nog even tijd om uit te puffen en even later keken we naar onze eerste zonsopkomst in Tanzania vanuit een prachtig oud propeller vliegtuigje.

In Kigoma hebben we 4 dagen uitgetrokken voor het acclimatiseren; we hadden een prachtig plekje boven op de heuvel en keken vanaf het terrasje van het restaurant over het Tanyanika meer. 6 Kilometer hiervandaan was een prachtig strandje, dus zoals het hoort zijn wij hier naartoe gelopen. Een prachtige wandeling waarbij we gezelschap kregen van een vrolijk giebelend gevolg. Toen we volledig relaxed terug liepen zagen we ons eerste wildlife: aapjes! 's Avonds na het eten in Kigoma waren we klaar met lopen en namen we een lokaal busje terug naar ons hotel. Een dalla dalla is een busje met zitplaatsen voor 10 mensen die pas gaat als hij vol zit. En als er mensen kunnen staan, veel meer mensen mee dan 10!

Volledig ingeburgerd zijn we opzoek gegaan naar Fr. John die betrokken is bij de stichting. Blij verrast om ons te zien heeft hij ons rondgeleid en hebben we de plannen besproken. Afgelopen donderdag zijn we met hem naar Kasulu gereden waar we de komende tijd nog zullen blijven. Het was nog even spannend of ze het goed keurden dat wij de kamer zouden delen, maar nu hebben we een kamer bij het pastoral centre en eten samen met Fr. Ezekiel.

Inmiddels raken al helemaal aan het leven hier gewend; nadat het licht wordt is er geen stroom meer en de stroom gaat pas weer aan als de zon onder gaat, we krijgen elke middag een emmer warm water voor de deur waar we mee 'douchen' (ja, met een bakje het water over je hoofd gooien), we lopen elke dag zeker twee uur, als het geen 3 of 4u is in onze lange broeken in de brandende zon naar bijvoorbeeld het dorpje of naar scholen die we bezoeken (wat we al niet doen voor een beetje respect), het drinkwater smaakt naar het houtgestookte vuur waar het op gekookt wordt, en we hebben de 'karanga' (de pelpinda's die hier in de houtgestookte oven worden geroosterd) en de zelfgemaakte wijn ontdekt, mmm!

De komende weken blijven we nog hierin Kasulu en proberen de omgeving te leren kennen. Daar zullen we jullie in een volgend verhaal over bijpraten, tot dan!