Tijd voor een update, we zijn verliefd!

Het is niet eens het heerlijke weer, het is niet het verukkelijke eten, ook niet de prachtige Afrikaanse kleding, maar het is de gastvrijheid die ons verliefd heeft laten worden op Tanzania. De nonnen, Father John maar ook de Britse gepensioneerde chirurg die we onderweg telkens tegenkomen en blijft herhalen dat we nogmaals op de thee moeten komen hebben ons hart gestolen.
Ons onderzoek loopt nog steeds op rolletjes en inmiddels hebben we veel informatie en statistieken verzameld. We zijn nu dus vooral alles aan het samenvoegen op papier aan het zetten om een mooi rapport in te leveren over twee weken. Daarbij dachten we dat het kantoor onder de palmboom en de vergaderingen in een avondzonnetje alleen in reclames bestond, maar wij kunnen het bestaan van dit idealistische beeld vol overtuiging bevestigen.

Samen met de meiden in het Holland House houden we onze koppies fris door de been, bil en armoefeningen elke ochtend met elkaar in de woonkamer uit te voeren en sluiten we een aantal keer in de week de dag af met een kampvuurtje met de eigengestookte wijn van de nonnen. We vragen ons steeds vaker af waarom we uiteindelijk ook alweer terug gaan naar Nederland.

Toch is niet alles waar we achter komen erg positief. Nadat we ons meer zijn gaan richten op het educatiesysteem zijn we goed geschrokken. Blijkbaar kan maar 43% na de basisschool door naar de middelbare school op basis van een soort cito-toets. Niet omdat de rest te dom is, maar omdat er simpelweg niet genoeg middelbare scholen zijn om alle kinderen naar school te laten gaan. Een andere optie is een prive middelbare school die al snel veel te duur is voor de gemiddelde familie in deze regio. En dan te bedenken dat het vaak voorkomt dat de moeders hier met hun 14e jaar al zwanger raken en het vervolgens niet gek is om 8 kinderen te krijgen, kan je je voorstellen dat het soms best frustrerend is dat we niet gelijk het hele systeem kunnen verbeteren.

Zo werkt het ook in de zorg. Patienten zijn veelal niet verzekerd en betalen 50 eurocent om een dokter te kunnen zien en betalen 1 euro per dag wanneer ze opgenomen worden. Daarnaast begrijpen we van alle zorginstellingen dat het lastig is om het ziekenhuis financieel draaiende te houden.. Toch is het ook niet mogelijk voor de zorginstellingen meer geld te vragen omdat de patienten dat simpelweg niet hebben. Alles gaat dan ook op de bon, van een setje handschoenen, een gebruikte spuit, tot het gebruik van verschillende medicijnen. Dit leidt ertoe dat een bevalling van 2 uur veel goedkoper is voor de moeder dan een bevalling van 12 uur.. Een hele vreemde situatie dus.

Ondanks dat we niet genoeg geld hebben dit volledig te veranderen, zijn we wel blij dat we iets kunnen doen om misschien een fractie te verbeteren. We proberen dus ook zoveel mogelijk met mensen over oplossingen te praten en krijgen regelmatig goede plannen te horen onder het motto van: 'dit moeten jullie maar in jullie land vertellen, misschien vinden jullie dan iemand die mij wil helpen'. Dit zijn initiatieven van het opzetten van een bijenhouderij om honing te laten maken door jonge moeders, het naar Tanzania halen van studenten of experts die hier wat extra skills kunnen leren aan de gemiddelde Tanzaniaan, tot het opzetten van een hostel in Kasulu om de kinderen van dorpjes in de omgeving een mogelijkheid te geven naar school te kunnen. Teveel om op te noemen.

Toch merk je niet aan de mensen hier in Kabanga of Kasulu dat ze bij de pakken neer gaan zitten. De taxichauffeur waarbij constant de deur uit z'n busje valt en de auto voor de rest aan touwtjes hangt waardoor je elkaar niet verstaat door het gerammel, zet gewoon z'n muziek weer ietsje harder en zwaait nog even wat enthousiaster naar de mensen en kinderen langs de weg. Ook de vrouwen met kilo's aan groenten, fruit, rijst of water op hun hoofd lachen hun tanden bloot wanneer wij 'Habari' zeggen en zeggen dan vrolijk 'nzuri!' terug. Het is niet anders.

Dat verandert er echter niets aan dat we nog steeds gekke witte schepsels zijn.. Ook in Kabanga, waar ze nu al 3 jaar elk half jaar 4 Nederlandse meiden in het dorp herbergen, worden we nog steeds na geroepen. Mensen kijken je met open mond na en het lijkt keer op keer als of ze water zien branden.

Toch, ondanks alles, kunnen we er niet over uit hoe heerlijk het leven hier is. Het zonnetje schijnt elke dag en wordt afgewisseld door een enorme regenbui van ongeveer een half uurtje waardoor het heerlijk afkoelt. De vogeltjes en krekels die ons 's ochtends wakker fluiten en het heerlijke fruit waarmee we de dag beginnen en afsluiten.. Waarom blijven we hier ook alweer niet wonen?